Οι κρανιοσυνοστεώσεις αποτελούν μια κατηγορία κρανιοσκελετικών δυσπλασιών που  οφείλονται στη πρόωρη συνοστέωση των κρανιακών ραφών με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η φυσιολογική ανάπτυξη του κρανιακού θόλου και να πιέζεται ο αναπτυσσόμενος εγκέφαλος. Οι κρανιοσυνοστεώσεις μπορεί να είναι μη-συνδρομικές, δηλαδή να αποτελούν μοναδικό κλινικό εύρημα χωρίς να συνοδεύονται από άλλες σχετικές συγγενείς σκελετικές παθολογίες ή συνδρομικές, δηλαδή να οφείλονται σε κάποιο γενετικό σύνδρομο που επηρεάζει την σκελετική ανάπτυξη και προκαλεί κρανιοπροσωπικές και άλλες σκελετικές δυσμορφίες. Η κρανιοσυνοστέωση προκαλεί δυσμορφία του κρανίου αναλόγως της συνοστεωμένης κρανιακής ραφής όπως πλαγιοκεφαλία, βραχυκεφαλία, σκαφοκεφαλία ή τριγωνοκεφαλία. Πέραν των μεμονωμένων συνοστεώσεων μπορεί να υπάρχουν και πολλαπλές συνοστεώσεις οι οποίες οδηγούν σε πιο σύνθετες κρανιοπροσωπικές δυσμορφίες.  Στις περιπτώσεις συνδρομικών συνοστεώσεων λόγο συνδρόμων όπως τα Apert, Crouzon, Saethre-Chotzen, Muenke και Pfeiffer’s Syndrome οι δυσμορφίες του κρανίου μπορεί να συνοδεύονται και από άλλες σκελετικές δυσμορφίες ή παθολογίες όπως συνδακτυλίες, βραχυφαλλαγία ή δομικές ανωμαλίες της σπονδυλικής στήλης. Η πλέον συνήθης έκφανση κρανιοσυνοστέωσης είναι το μη φυσιολογικό σχήμα του κρανίου μετά τη γέννηση και κατά το πρώτο έτος της ανάπτυξης. Κατόπιν επιβεβαίωσης με απεικονιστικές εξετάσεις, γίνεται αξιολόγηση των κλινικών συνεπειών με έμφαση στην αναπνευστική λειτουργία, στη κατάποση, στη προστασία των οφθαλμών κατά τη σύγκλιση των βλεφάρων  και στην ενδοκρανιακή πίεση. Δυσκολία στην αναπνοή, πνιγμός ή εμετός κατά τη σίτιση, ατελής σύγκλιση των βλεφάρων κατά τον ύπνο και αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση  αποτελούν ενδείξεις οξείας επιβάρυνσης της υγείας του βρέφους που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα. Γενικότερα, η αξιολόγηση της καρανιοσυνοστέωσης είναι μια διεπιστημονική διεργασία που απαιτεί πλήρη νευροαναπτυξιακό έλεγχο. Κατά την αξιολόγηση των παθοφυσιολογικών επιπτώσεων μιας κρανιοσυνοστέωσης απαιτείται και συστηματική επιτήρηση της ενδοκρανιακής πίεσης καθώς η αύξηση της μπορεί να επιφέρει μη αναστρέψιμες νευρολογικές βλάβες. Η χειρουργική αποκατάσταση της κρανιοσυνοστέωσης όταν κριθεί απαραίτητη κατά κύριο λόγο έχει στόχο να αποκαταστήσει τη μορφολογίας του κρανίου, να αποτρέψει τη περαιτέρω εξέλιξη των επιπτώσεων της κρανιοσυνοστέωσης και να μειώσει τον κίνδυνο για εκδήλωση ενδοκρανιακής υπέρτασης. Η πλειοψηφία χειρουργικών επεμβάσεων αποκατάστασης κρανιοσυνοστεώσεων γίνονται σε ηλικία από 3-6 μηνών ως 2 ετών ενώ συμπληρωματικές επεμβάσεις μπορεί να ακολουθήσουν για την αποκατάσταση δευτερογενών δυσμορφιών. Η ηλικία χειρουργικής αποκατάστασης της κρανιοσυνοστέωσης επιλέγεται βάση πολλών παραγόντων όπως η αιτία, ο βαθμός δυσμορφίας, η εκδήλωση ενδοκρανιακής υπέρτασης ή άλλων κλινικών συμπτωμάτων. Αναλόγως επιλέγεται και το είδος της χειρουργικής προσέγγισης για την αποκατάσταση της κρανιοσυνοστέωσης και των συνεπειών της που ποικίλει από ελάχιστα επεμβατικές προσεγγίσεις όπως η Ενδοσκοπική Κρανιεκτομή ως την Ολική Αναδόμηση Κρανίου κατά τη οποία αναδιαμορφώνονται όλα τα οστά του κρανίου. Σε κάθε περίπτωση, η χειρουργική προσέγγιση επιλέγεται σύμφωνα με την κλινική εικόνα, την ηλικία και τις προσωπικές ανάγκες του κάθε παιδιατρικού ασθενούς ενώ οι σύγχρονη παιδο-νευροχειρουργική διασφαλίζει άριστα αισθητικά και κλινικά αποτελέσματα με κάθε προσέγγιση.